The soap opera effect

Από τα πράγματα που ποτέ δεν περίμενα να δω (από μικρός) είναι τον πατέρα μου να βλέπει σειρές. Γενικά το μόνο αδιαμφισβήτητο κοινό που έχω με τον πατέρα μου είναι το ότι μας αρέσει ο κινηματογράφος. Μπορεί να βλέπουμε τελείως διαφορετικά πράγματα αλλά μας αρέσει. Εμένα από την άλλη με αρέσουν και οι σειρές. Γενικά δεν έχω πρόβλημα μία ιστορία να διαδραματίζεται σε περισσότερο από δύω ώρες. Ο πατέρας μου από την άλλη δεν το άντεχε. Μάλιστα ο πιο σίγουρος τρόπος να τον έκανα να αλλάξει κανάλι ήταν πάντα η πρόταση: «Μπαμπά σειρά είναι» με 100% επιτυχία. Αυτό όμως άλλαξε τρία χρόνια πριν όταν, δεν θυμάμαι πως, πείστηκε να δει αυτή την καταστροφική σειρά με όνομα Βέρα στο δεξί. Αν και δεν την ακολούθησα πέρα από καμιά δεκαριά αρχικά επεισόδια, θα με ακούσεις συχνά να εκθειάζω τη σειρά για την πλοκή που δεν ήταν πολύ προβλέψιμη και για πολλούς λόγους. Όμως το να βλέπω τον μπαμπά μου να τη βλέπει με πάθος ήταν απλά scifi. Μάλιστα το ίδιο συνέβαινε γενικά. Θείοι, γνωστοί γνωστών, όλοι, έβλεπαν αυτή τη σειρά. Αυτό άνοιξε απλά τους ασκούς του Αιόλου για πολλούς. Δεν ξέρω αν με το ίδιο πάθος όλοι όσοι έβλεπαν Βέρα στο δεξί βλέπουν τις σειρές που την αντικατέστησαν στο ίδιο time slot. Ξέρω όμως κάποιον που το κάνει και με απίστευτο πάθος. Όχι απλά δεν χάνουν με τη μάνα μου επεισόδιο αλλά συνήθως ακολουθεί ωριαία τουλάχιστον συζήτηση για το συνέβη, τι έπρεπε να συμβεί αλλά και την πιθανή εξέλιξη. Γενικά ζω μία alternative κωμικοτραγική πραγματικότητα με γέλιο και άπειρες wtf στιγμές. Πάντα ευχόμουν να έρθει ο πατέρας μου στην dark side και να δει σειρές αλλά αυτό είναι ότι να ναι. Το κάρμα να υποθέσω;