Τους ζηλεύω είναι αλήθεια. Δεν μπορώ να καταλάβω πως παραμένουν κάποιοι άνθρωποι στους προσωπικούς τους κόσμους χωρίς επικοινωνία με τους έξω. Τι και αν όλοι καίγονται• αυτοί εκεί στα δικά τους θέματα και ασχολίες. Είναι ωραίο να έχεις αγαλλίαση ότι και αν συμβαίνει γύρω σου και ως άνθρωπος που δεν είναι καλός στην αυθυποβολή κτλ είμαι περίεργος πως μπορούν να το κάνουν. Πραγματικά όμως αν μπορούν ας μου μάθουν. Όχι και τίποτα άλλο αλλά όσο αισιόδοξος και αν είσαι όλο και κάτι θα στο χαλάσει και στατιστικά αυτό το κάτι είναι πιο συχνό από οτιδήποτε σου φτιάχνει την διάθεση. Μετά από την άλλη είναι και αυτοί που ο κόσμος τους είναι σκοτεινός και θλιβερός. Διασκέδαση και ευτυχία δεν πατάνε εκεί και όλα είναι τόσο μα τόσο χάλια. Αυτό είναι το ίδιο άκυρο γιατί ΟΚ, είπαμε πως τα στραβά είναι περισσότερα από τα θετικά αλλά δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και ωραίες στιγμές. Έλεος, δεν μπορεί να είναι όλα ανάποδα και αν για σας είναι αρχίστε έστω τις βιταμίνες (η βιταμίνη C είναι γνωστή για την αντικαταθλιπτική της δράση) και βγείτε και λίγο έξω οι άνθρωποι των σπηλαίων είναι παρελθόν για κάποιον λόγο…
Ας έρθουμε στην ερώτηση, να είσαι στον κόσμο σου ή όχι; Απάντηση προφανώς δεν βρίσκω εφόσον το να μην είμαι είναι μονόδρομος για μένα. Όλοι κλεινόμαστε συχνά πυκνά και έχουμε μέρη του εαυτού μας μόνο για μας αλλά σε όποια κατηγορία και αν ανήκετε κρατήστε και καμιά γέφυρα επικοινωνίας με τον κόσμο μπορεί και να σας χρειαστεί…
