Να το πω ή να το γράψω;

Για άλλη μια φορά βρέθηκα το Πάσχα στη Γερμανία και μην έχοντας τίποτα να κάνω σήμερα λόγω κούρασης άνοιξα να δω τηλεόραση. Για όσους ξέρουν εδώ έχουν μία μικρή φρίκη με τις μεταγλωττίσεις. Όπου όταν λέω μικρή εννοώ πως τα μόνα προγράμματα με υπότιτλους είναι κάτι άθλια reality του MTV Γερμανίας (μεγάλη η χάρη του πάντως τόσα reality δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου) Και εδώ έρχεται η απορία μου: τι είναι καλύτερα μεταγλώττιση ή υπότιτλοι. Για τους φαν της μεταγλώττισης η αλήθεια είναι πως λύνει τα χέρια ή τα μάτια. Τέρμα το κόλλημα στην οθόνη μη χάσεις το κειμενάκι του μεταφραστή και δεν καταλάβεις τι σου γίνεται. Άσε που πλέον τα μισά δεν τα γράφουν καν. Όμως μαζί με την ευκολία έρχεται και η παντελής αλλαγή σε αυτό που ακούς. Γενιές γερμανών δεν θα αναγνωρίσουν φωνή ηθοποιού ακόμα και αν μιλάνε δίπλα τους. Οι φωνές της μεταγλώττισης δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές, όσο και αν η ξαδέρφη προσπαθεί να με πείσει για το αντίθετο. Γυρνάς λίγο και ξαφνικά δεν καταλαβαίνεις καν ποιος μιλάει. Μερικές φορές μάλιστα η διαφορά είναι τόσο τρελή. Να ακούς τον Άλεξ από το Grey’s Anatomy σαν σαραντάχρονο δεν παλεύεται, απλά. Άσε που στους υπότιτλους όσα λίγα αγγλικά και να ξέρεις τα κραυγαλέα λάθη θα τα καταλάβεις. Στη μεταγλώττιση από τι θα το καταλάβεις; Διαβάζοντας χείλια; Τα νεύρα μου λοιπόν αλλά δεν μπορεί θα επιστρέψω σε όλη μου τη συλλογή ξένων σειρών!